DOM POMOCY SPOŁECZNEJ 
W SURHOWIE

HISTORIA

Dom Pomocy Społecznej w Surhowie usytuowany jest w zabytkowym, XIX wiecznym zespole pałacowo – parkowym w miejscowości Surhów, gmina Kraśniczyn, w odległości 12 km. od Krasnegostawu, w kierunku południowo – wschodnim. 

W latach 1813 – 1819 Paweł Cieszkowski wraz z żoną Zofią z Kickich wybudował w Surhowie swoją siedzibę w postaci pałacu, którego wnętrza zdobione są polichromią wykonaną w latach 1818 – 1820 przez Mikołaja Montiego.(Galeria zdjęć DPS Surhów)

Budynek ten jest jedenastoosiowy, o planie prostokąta, parterowy, z trójosiową częścią środkową, piętrową, wzniesiony na wysokich piwnicach w częściach bocznych pałacu.

Historia Domu Pomocy Społecznej rozpoczyna w się pod koniec II Wojny Światowej w 1945 r. ....

W wyniku porozumienia między Polskim Czerwonym Krzyżem a Polskim Komitetem Wyzwolenia Narodowego, zostaje rozwiązany problem ociemniałych inwalidów wojennych. Ówczesny prezes PCK w Lublinie, pan Ludwik Christians, po rozmowie z kierowniczką placówki Towarzystwa Opieki nad Ociemniałymi w Żułowie, siostrą Joanną Lossow, tworzy przy jej pomocy, w oddalonym od Żółowa o 8 kilometrów Surhowie schronisko dla ociemniałych. W opustoszałym po zawierusze wojennej dworze państwa Skolimowskich pojawiają się pierwsi, dobrze zrehabilitowani niewidomi w charakterze instruktorów.          Placówka ta jednak nie istnieje zbyt długo. Spowodowały to problemy finansowe, brak porozumienia z Polskim Czerwonym Krzyżem. Tak więc Szkoleniowy Zakład dla Ociemniałych zostaje przeniesiony do Wielkopolski na jesieni 1946r.
W zwolnionych pomieszczeniach dworu w Surhowie zostaje umiejscowiony „Państwowy Zakład Specjalny dla Nieuleczalnie Chorych”. W zakładzie tym przebywają ludzie z różnymi dolegliwościami: są to głuchoniemi, sparaliżowani, osoby upośledzone umysłowo.
         W 1953 roku zostały zwieńczone sukcesem starania ówczesnego dyrektora pana Stefana Sałaty o przyjęcie w charakterze pracownic sióstr ze Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi. Siostry zajmowały się bezpośrednią opieką nad mieszkańcami. Były one pielęgniarkami, zajmowały się pralnią i kuchnią. Siostry były bardzo lubiane, nie tylko przez mieszkańców Domu ale także bardzo dobrze zasymilowały się ze środowiskiem lokalnym.
        W roku 1958, po śmierci dyr. Sałaty na stanowisko to zostaje powołany pan Stanisław Mydlak. Za jego rządów placówka rozwija się gospodarczo.
        Dyrektor Stanisław Mydlak przechodzi na emeryturę w roku 1992, na jego miejsce zostaje powołana jedna z sióstr Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi Cecylia Patułach. W tym okresie Dom przyjmuje nazwę Dom Pomocy Społecznej dla Dorosłych w Surhowie. Siostra Cecylia przeprowadza modernizację Domu, terenu przyległego bezpośrednio do niego oraz pomieszczeń magazynowych. Na ich podbudowie zostają zorganizowane nowe pomieszczenia biurowe. To przyczynia się do poprawy warunków pracy oraz poprawy warunków socjalno – bytowych mieszkańców. Zostaje uporządkowana przestrzeń wokół budynku. Wszelkie prace zostały jednak przerwane ze względów finansowych.
W czasie tych wszelkich prac mieszkańcami są osoby przewlekle somatycznie chore. Rodzaj schorzeń powoduje dużą rotację mieszkańców.
W roku 1998 stanowisko dyrektora DPS przejmuje po s. Cecylii siostra Maria Bluczak, sprawuje tę funkcję do roku 2000.
W marcu tegoż roku na stanowisko dyrektora powołany zostaje Waldemar Fedorowicz, sprawuje tę funkcję do dziś. W placówce dochodzi do kolejnych zmian. Pierwszą z nich jest zmiana profilu DPS. Teraz mieszkańcami są osoby przewlekle psychicznie chore.

         Dalsze zdarzenie to już współczesność...